sábado, 8 de enero de 2011

Traslado !

Bueno soy Emmanuel y soy el 33'33% de los autores de este blog y quería anunciar que sigo publicando en sollitario en mi blog www.emmjovenrevolution.blogpsot.com y que siguen los relatos cortos pero tambien poesía y algun articulo de opinión.
Un saludo a todos.

Emmanuel Joven

miércoles, 17 de noviembre de 2010

va que si?


Reparo en min un turbio horizonte,
tantas expectativas cativadoras,
tantas doadas expectativas.
Polo que me decido,
apracente, a meu catar,
será axeitado,
desafortunadamente desacertado ou.
Malia recoñecerei o meu erro,
va que si?
Ariadna Cordal.


viernes, 12 de noviembre de 2010

Si, é un adeus.

A quen tes que agarimar, non fagas chorar. Si, ti, oíches? Non che culpo de encher o meu xoven e rebelde corazón de momentos tristes, para nada, é máis, moitos momentos bos me agasallaches.

Pero hai xente que lle dá voltas, que pensa con moito detemento as cousas que lle ocorren, ocorrerán ou ocorreron. E se eu son unha desas persoas?

Todo o que sufriches, incluso hipóteses erróneas que crea a miña mente, sufrinas eu. E non teño mente tan madura, sabes? Caeu unha responsabilidade enriba dos teus hombros sumamente grande, demasiado para a túa idade.

Demasiado para min, tendo en conta unha fácil e para nada laboriosa vida, chea de caprichos. Si, niso respétoche, pero chega un momento no que cansa, sabes?

Iso, estou farta. Farta de como es, aínda que non sexa culpa túa. Da túa maneira de pensar e da túa maneira de actuar. Síntoo, pero iso non se pode remediar.

O meu xoven e rebelde corazón, ao igual que o meu cerebro, non pode con isto. Por iso direiche;

PARA.

Non quero seguir así. Fasme dano. Fasme sentir mal. Síntoo.

Ariadna Cordal.


sábado, 16 de octubre de 2010

SHOUT!

Gritaré cuándo no pueda más,
pero por ahora debo escapar.

No pienses que es la vergüenza
la que me hace retroceder,
si no el simple hecho de afrontar la verdad.

Gritaré cuándo no pueda más,
daré la cara, seré valiente,
pero por ahora,
seré inteligente.

¿Por qué razón he de afrontar
cosas que ellos dicen saber de mí,
pero que ni yo misma sé?

Gritaré cuándo no pueda más,
pero por ahora,
seré víctima de burlas.

viernes, 15 de octubre de 2010

Canto tempo fai que tes esas sensación de lexanía?
Sintes vacío.
Por iso buscas algo. Nalgún recuncho.
Estás realmente nunha procura?
Quizais xa o atopaches todo,
quizais non teñas nada que procurar.
Sexa como sexa,
tes unha sensación extraña,
e a túa vida
existe por ela.
Parece que che falta algo,
non?
Quizais alma,
quizais corazón.
Amor.


Ariadna Cordal.

domingo, 10 de octubre de 2010

Tres amiguiños.

Tres amiguiños.

Nun pobiño calquera, había un grupo de raparigos, chamados Ying, Yang e Neutrum. Eran pequenos, adolescentes, inxénuos.
Todo era fácil, divertido e agradable.
Ata que Ying se enfadou con Yang. Como? Por que?
Ying cría que Yang insultara a un ser querido seu, sen razón, xa que non fora así. Despois, escoitou rumores absurdos de outra xente, e iso conseguiu que Ying se enfurecera máis.
Pero Yang enfureceuse tanto que chegou a odiar ao seu anterior benquerido amigo, Ying. Porque desconfiara del de tal xeito, que poderíase dicir que, prácticamente, tratouno como algo sen valor.
E despois, estaba Neutrum. Este quería con loucura a Ying e Yang, e polo tanto, el era o que saía máis perxudicado. Pero os seus bos amigos non o se decataron a tempo…
Neutrum, foi repartido irregularmente; un 80% del estaría con Ying, e o 20% restante, con Yang.
Non aturaba máis aquilo, e decantouse por actuar. Falou, ou tentouno, con eles. Non acadou nada, posiblemente, empeorar a situación.
Así que Neutrum acabou enfadado con Ying e Yang, alegando que tiñan un comportamento pueril e cretino.
Que deberían facer os tres amiguiños?

Proseguirá…

martes, 21 de septiembre de 2010

Ocurencias líricas.

Ya no eres el mismo del verano aquél. Dime, ¿no lo recuerdas? Antes eras amable, inteligente, tenías carácter. Ahora simplemente ya no estás. ¿Qué ha sido de ti? El chico que me prometió no ser cómo los demás, y el que también me prometió no olvidarme.
Sé que no soy lo mejor, ni alcanzo algo parecido a la perfección. También que tu cambio no ha sido por propia voluntad, pero aún así sigo molesta.
¿No recuerdas lo quisquillosa que soy...?
Perdóname.
No soy lo más importante para ti.
Por lo tanto, desapareceré.
Soy frágil e imbécil.
Y caprichosa.