miércoles, 18 de agosto de 2010

Confesiones.

Tú fuiste la rosa. La rosa que se clavó en mi corazón, provocando que unas lágrimas cual diamante se derramaran por mi cara.
Me encanta admirar tu belleza, observar tu cabello. Mirar tus ojos… Y si esa belleza que tanto amo me quitaran, la muerte sucumbiría a mi ser.
Vertería toda mi sangre, daría todo mi dinero, obsequiaría mi comida, únicamente por observar tu rostro una última vez.
Todo esto que intento expresar, estas palabras que me vienen a la mente atropelladamente, son mucho más poderosas de lo que tú nunca conseguirás sentir por mí.
Pero con sólo saber que estés leyéndolo, que esto esté en tu mente, me conformo.

A pesar de mis intentos, estas estrofas son fruto de mis pensamientos. Y en ellos estás tú.
Aunque lo intente, no puedo conseguir que dejes de estar en ellos.
M.D.G.

lunes, 9 de agosto de 2010

Life.


Que sentido ten vivir? Sería máis fácil morrer. Pero alguén dixo a caso que a vida fora fácil? Se é así, esa persoa está moi malcriada e ten todo o que necesita e máis. Sería moi fácil morrer, si, suicidarse.
 Pero non sería mellor vivir?

Só temos unha oportunidade. Unha vida. E non sería mellor aproveitala ao máximo, intentando ser o mellor humano posible aínda que non exista a perfección? Gústaríame poder dicirllo a todas esas persoas que se cren inferiores, menos “molóns” polo sinxelo feito de ser máis intelixentes. Por estudar. É algo valioso.

Somos humáns. Evolucionamos dende monos, ata estos seres descoidados. Podemos mellorar aínda máis. Por iso se necesita moito estudo. Porque senón se len libros, senón se adquiren coñecementos, non se descubrirá nada.

E aínda que alguén non fora a ser unha persoa que descubrise algo, debería estudar. Porque iso é o que nos diferenza dos simios. Que somos seres racionais. Que temos un cerebro desenrolado. É triste que haxa rapaces que se neguen a desenrolar este órgano de vital importancia acumulando información.

Por iso deberíamos estudar. Para conseguir un futuro. Para aseguralo. Despois hai dous camiños.

Seguir estudando, acumulando información.

Ou traballar… E no tempo libre disfrutar.

Porque a duración aproximada da vida humana son 60 anos e son poucos… 

Só 21 914,5319 días.

domingo, 8 de agosto de 2010

Blood.

Sangre. Estoy harto de que la boca me sepa a sangre. Levantarme y ver a mi lado un charco de sangre enorme a mi lado, empapando la almohada y el colchón. Todos los días, me despierto de golpe empapado en sudor y en un charco de sangre. ¿Por qué sigo aguantando esto? Ella. Es ella. Sueño con volver y recuperar todo lo que perdí y a ella...
Volví. Pero yo no quería esto. Todo ha cambiado ya. Nada es igual. Volví, pero ella ya no está y las cosas no son igual. Ahora cada día, me despierto despacio, me despierto cansado...Ya no sangro, pero siempre que me levanto... Sigo empapado en sudor.

DgD

sábado, 7 de agosto de 2010

¿Qué se supone que debería sentir?

¿Qué se supone que debería sentir? Sentimientos...Curiosa palabra...Solemos decir “Lo siento.” Cuando herimos a alguien...¿Significa eso que los sentimientos hieren? Amistad...Cariño...O...El más fuerte de todos...El amor...A veces, estos sentimientos pueden ser más desgarradores que el odio, la envidia, codicia y muchos similares. Sin embargo, el odio siempre estará ahí. Y será una molestia, oeero solo una molestia al fin y al cabo. ¿Y los otros? La amistad… ¿Qué sucede cuando pierdes una amistad...? Por insignificante que sea esa persona significaba algo para ti, y ahora ya no está...  ¿Que pasa cuando se le pierde el cariño a una persona? Esa tristeza que te invade al pensar en todo lo que compartías con esa persona…Y ahora es un desconocido. ¿Y que sucede cuando se pierde el amor? Nada. No sientes nada. Sientes un vacío inmenso que nada puede llenar. Un vacío desgarrador...Un vacío que duele...Un vacío que solo esa persona puede llenar...¿Y que es? Unos dicen que es maravilloso, otros que es una mierda. Lo seguro...es que el amor es sentimiento demasiado fuerte como para tenerlo encerrado en tu corazón... Pero todavía es más fuerte cuando lo dejas salir...

DgD

:)

A tristeza, o sentimento de culpabilidade, a posibilidade de suicidarse desapareceron da miña cabeza. Non. Agora só sinto unha furia terrible. Pero agora mesmo podería ir en contra de todos os meus principios. Podería deixar atrás todas as miñas opinións sobre ser unha asasina. Si, podería matalo.
As palabras fan dano. Tamén provocan odio. Despois de ler aquilo… Non. Menos mal que teño algo de cachola. Porque o móbil que sostiña nas miñas mans podía quedar reducido a cinzas.
Podo conseguilo. Podo asasinarlle sen deixar probas de que fun eu. Posiblemente daríame igual todo o demais. Posiblemente non viviría coa culpa. Teño experiencia en casos. Buscarei a maneira de facelo nalgún dos casos de Sherlock Holmes. Terei que variar algunhas cousas, pero dubido que a policía do pequeño pobo no que vivimos saiba resolver o caso.
Odio, si, odio. E no fondo tamén celos. Pero a culpabilidade, a tristeza e a posibilidade de suicidarse desapareceron da miña cabeza.