jueves, 10 de junio de 2010

Cando non sabes que facer.


Outra historia ao lixo. Íanse acumulando. Uns días máis e conseguiría un récord: 'O maior número de historias tirada ao lixo durante unha semana'. Polo menos destacaría en algo. Vale, ese término está equivocado. Destaca nas notas, a boas, por suposto, pero… Quería adicarse á literatura. Ás narracións cultas. Empezaba ben pero remataba mal. O de sempre…
Venres, ás tres e media da tarde. Esperaba unha chamada para non desperdiciar toda a tarde na casa escribindo historias erróneas, esperaba a un amigo ou a unha amiga que lle chamase para respirar o aire da pequena cidade, que, por sorte, non estaba contaminado. Tan só cheirabamal de vez en cuando e en determinados sitios polo alcantarillado.
Ring. Chamaron. Colleu o teléfono, contestou. Ás catro e media. Aínda quedaba tempo para outra historia… 'Un día normal, paseaba pola cidade, cuns amigos…' Empezaría así. Un comezo non moi prometedor, pero ao que lle engadiría os succesos do seu paseo. Digamos que… Unha historia basada en feitos reais.
Pensou nas cousas interesantes que podería realizar esa tarde. Ir á praia, facía un bo día. Recordou as palabras da amiga que lle chamou: 'Ao mellor imos á praia.'E xa se lle olvidara. Ás veces cría que a súa cabeza estaba perdida… Por suposto, escolleu un libro. 'Un exemplar de aventuras ou policíaco?', cuestionouse. 'Ambos', respondeuse.
Antes de saír da casa, debuxou un falso sorriso nos seus beizos e encamiñouse ata onde quedara cos seus amigos, non sen antes comunicarllo a seus pais.
'Que tal?, dixo unha amiga.
'Como sempre'.
E empezou a chover. Cada un volveu , respectivamente, á súa casa, e rematou a historia:
"Un día normal, paseaba pola cidade, cuns amigos… Preguntárome como estaba, e respondinlles coma sempre. Non pensei que ese sempre puidese ser tan malo, posto que seguidamente comezou a chover."
FIN.
Ariadna Cordal.

miércoles, 9 de junio de 2010

Nunca Xamais...


E ela apareceu aí, como se soubese o que sentía e pensaba. Iluminada pola luz da lúa chea, baixou nunha nube. Era ela… A fada do bosque do País de Nunca Xamais.

Co neno marabilloso practicamente morto aos meus pés, cun sentimento -incrible en min, pero certo- de vinganza no meu corazón, aceptei as armas que me ofrecía e dirixinme ao Jolly Roger. Alí o atopei, xunto cos seus súbditos. Deume unha grata -para el- benvida e eu o ameacei coa espada que antes me entregara a fada. Sinxelas palabras saíron da miña boca: 'Que lle fixeches?'. 'Eu nada', contestou, e debuxou un sorriso nos seus beizo.Non puiden facer nada máis, os seus compañeiros agarráronme e atáronme, xa a piques de que me tirasen pola táboa, directa ao mar, con todos os seus perigos; crocodilos, tiburóns, calamares xigantes...

Pero apareceu. Estaba aínda ferido, e voaba a saltiños, pero defendeume. Liberoume e atrapárono. Tratándoo coma un animal, déronlle varias labazadas, e de veras que o quería impedir, pero chorando e coa pouca forza que ten unha rapaza da miña idade non puiden facer nada contra os feroces piratas. Intentaba apartalos del, pero o único que conseguía era que eles me apartasen a min. Recibín varios golpes e caín, pero non me importou.

Posiblemente, a vez que máis berrara fora daquela. Cando lle cravaron unha espada no abdome. Todo Nunca Xamais púidome escoitar, e incluso creo que chegou ata Londres. Pero digamos que ese grito non foi en vano. Os nenos perdidos acudiron a min. Cando me entregaron a espada, furiosa, lanceime contra Garfio. Non fun quen de gañarlle, pero si de atrapalo. El non cesaba de repetirme: 'É todo culpa túa, se morre, odiarache'. E fíxome que me sentise mal. Algo estúpido por parte miña, xa que o capitán fixera moitas peores cousas.

Pero iso non importaba. Salvámolo. Ben... depende do significado da palabra. Estaba moito peor ca antes. Rompín un anaco do meu vestido para utilizalo como venda ao redor da ferida máis grave que tiña, que era no abdome. Tiña algo de febre, así que buscamos algúns trapos e mollámolos para poñerllos na fronte. Descansou na cama de James e non tardou en recuperar a súa vitalidade, Cando por fin abriu os ollos, non puiden evitar darlle unha gran aperta e chorar, repetindo que fora culpa miña. El negouno todo e díxome que non se preocupara. Eu, respondín dándolle un 'dedal'* (como o definía el) na meixela. Aínda que non estaban curadas todas as súas feridas, xogamos no bergantín. Unha vez un dos piratas conseguiu liberarse, pero eramos todos os nenos perdidos contra el, e digamos que se atrapou a si mesmo, tirándose pola borda e á mercé do famoso crocodilo, tic, tac, tic, tac...

Cando nos cansamos de xogar no barco, deixamos a todos os piratas –máis ao seu capitán- amarrados e marchamos. De alí a un pouco conseguiron liberarse, porque escoitamos o grito de Garfio: 'Pagarásmas todas, Pan, aínda que sexa o último que faga!'.

FIN.
*WENDY:
¿De verdad? Eso es encantador, si quieres puedo darte un beso.
(Peter le alarga la mano). ¿No sabes lo que es un beso?
PETER: Lo sabré cuando me lo des. (Ella le pone un dedal).
Dende aí intercambianse os significados: un bico é un dedal e viceversa.



 

lunes, 7 de junio de 2010

Mi segundo cigarrillo

Me convencí astutamente de que no podría jamás decir que era una chica culta y sensible, vaya usted a saber porqué, si no lo decía con el desprecio humeante colgando en mi labio inferior. Así fue como intenté finiquitar la historia de mi segundo cigarrillo una tarde de las que recuerdan a Irlanda. Esta situación fue propiciada porque me sentía muy rebelde aquel día por salir del [loquero] recinto escolar (sí, la profesora no había venido).
La primera calada "lírica" del dichoso pitillo se esfumó con el viento porque no sabía donde mi madre escondía el mechero, así que el cilindro raquítico ese no reaccionó hasta la segunda cerilla…y tres cuartos. Me fui al porche con el brillo en los ojos y el chisme en la mano y me imbuí de lleno en una calada que envió directamente al fondo de mi diafragma un revuelto de nicotina pura, que me supo igual que si me hubiese llenado la boca de asfalto, con algún escorpión por el medio (siempre he asociado el tabaco con los escorpiones), un pálpito en la lengua que me libró al instante del encanto de la segunda tentativa de fumar y finalmente, mucha mucha [mierda] polución.
Pero encontré en algún sitio la intención de aguantarlo y le di un par de caladitas, tímidamente, para que el Chesterfield supiese quien mandaba aquí. Aplasté la ceniza contra un cenicero lleno de fósiles apurados hasta el filtro por otras manos más expertas. Uf. [Me estoy rascando la nariz y aún noto ese regusto asqueroso en los dedos]. De pequeña me gustaba el olor a tabaco, cosas que tiene una. Claro que también me gustaba el olor de la fábrica de carne que había al lado de la casa de mis tíos, y el olor a churrasco en la esquina de mi calle, y soy vegetariana.
Extraños instintos del ser humano, podríamos decir.
Pero sigamos con el Chester. No quise pensar que me buscaba mi propio sufrimiento al querer que me gustase fumar. Espachurré una y otra vez la punta del ya-no-tan-sofisticado cigarrito contra el cristal grisáceo. El muy maldito no se acababa. Me acordé de la francesa que vivía conmigo cuando fui a Irlanda. Se fumaba más de cinco cada día, y no ponía muecas al soltar el humo.
Mientras deliberaba conmigo misma, el chisme hizo lo único útil que podía haber hecho, y que yo nunca me habría imaginado que podía pasar: se apagó. Y así me libró del dilema.
Por si mi intento de malotismo terminaba con toda la casa en llamas (resulta que soy un poco paranoica alarmista) y mi madre me pillaba in fraganti con el muy fraganti causanti del delito sobre el tejado de los vecinos, lo rebocé bien en el cenicero hasta que se murió bien muerto. Luego lo rompí en dos trozos (muy orgullosa, por cierto, de que mi conciencia hubiese convencido tan bien a mis instintos de que a mí no me gustaba fumar) lo enrosqué en una servilleta y lo tiré entre dos cáscaras de naranja.
Luego me lavé las manos ( no,no funcionó) y, para recompensarme, toda satisfecha por haber llevado la acción a mi vida me comí tres galletas y me largué dejando atrás la prueba del delito, que mi madre (me planteo enviar su currículum a la Torre de Londres) rastreó eficazmente.
A mi hermano le cayó un buen broncazo.
Pobre, debería saber ya que toda mala acción conlleva sus consecuencias.

La historia del primer cigarrillo, para un día que tengáis tiempo.